دوستت دارم...

پرنسس کوچولوی من...از صبح روز پانزده اردیبهشت 89 تا نیمه های شب درد شیرینی رو که تحمل کردم به خاطر حضورزیبای تو بود...وقتی اومدی با اون چشم های سیاه و معصومت...ازخوشحالی نمیدونستم چطوری بغلت کنم..نه تشنه بودم نه درد داشتم نه کسی به ذهنم خطورمیکرد...همه چیزو همه کس تو بودی...تا صبح نخوابیدم و نگاهت کردم ..نکنه بیدارمیشدی و گرسنه ت بود و من خواب میموندم...یه مادر عاشق 24 ساله شده بودم...بایه دنیا خوشحالی و عشق...تا صبح پدرت سه بار اومد جلوی اتاق و دوراز چشم خانواده هامون تو رو دید ...اخه خجالت میکشید جلوی اونا درست و حسابی بغلت کنه...به یک لحظه همه ی عشق و علاقه و زندگی مون در تو خلاصه شده بود...و تو که نگاهم میکردی من فقط دلم به حال معصومیتت میسوخت...چشمهای زیبا و سیاهت طوری نگاهم میکردن که انگار چندساله همدیگرو میشناسیم...غریب آشنای من تو بودی..عزیز دل من تو بودی وهستی...هرروز که میگذره بیشتر و بیشترعاشقانه دوستت دارم...پری کوچک من هیچ وقت وسعت دوست داشتن من رو درک نخواهی کرد...چون حدو مرزی نداره...دوستت درام...